28 stycznia 1945r. dla Kęt zakończyła się okupacja niemiecka, a ściślej mówić dla jej prawobrzeżnej części (Podlesie, po wysadzeniu mostu na Sole, przez kilka tygodni pozostało jeszcze pod okupacją niemiecką). Wojska 67 korpusu 38 armii wkroczyły do miasta tym samym kładąc kres niemieckim rządom. Rosjanie do miasta wkroczyli od strony Bulowic, Witkowic i Nowej Wsi. W walkach o miasto po stronie sowieckiej zginęło 321 żołnierzy, chociaż niektórzy twierdzą, że liczba ta jest nieco zawyżona). Straty niemieckie są dosyć trudne do oszacowania. Znane są ogólne liczby ilu Niemców zginęło w tym dniu, w pasie natarcia całej 38 armii. Jest to liczba 700 poległych.
Rządy okupanta przez 6 lat odcisnęły swoje piętno. W mieście rozwiązano wszelkie stowarzyszenia i organizacje. Cześć mieszkańców wydziedziczono ze swoich majątków, nie działała większość sklepów i warsztatów, okupant zabronił nawet posługiwania się publicznie językiem polskim. Przejawem represyjnej polityki wobec mieszkańców były przede wszystkim wywózki do prac przymusowych i aresztowania osób, które według okupantów mogły im zagrażać. Dlatego wkraczających do Kęt żołnierzy radzieckich witano raczej przychylnie, chociaż trzeba wspomnieć, że zadawano sobie pytania, jak teraz będzie wyglądać Polska pod rządami nowej władzy ludowej.
Bardzo szybko, bo już 2.02, ukonstytuowała się Miejska Rada, która spośród 16 radnych wybrała swoje władze. Pierwszym burmistrzem został Marian Zieliński, wiceburmistrzem - Jana Płonka a I sekretarzem Kazimierz Łysek. II sekretarzem mianowano Faustyna Kozłowskiego. W mieście, pomimo obecności Rosjan, bardzo szybko organizowało się życie. Na nowo trzeba było wszystko organizować od podstaw. Brakowało żywności, nie istniał handel. Na odbudowę czekały zdewastowane szkoły. Okres wojny się kończył. Miasto zaczynało pisać swoją nową historię.

Jurand Saternus


 



.