Aleksander Kłosiński

Aleksander Kłosiński urodził się 10 lutego 1892 roku w rodzinie o tradycjach rzemieślniczych. Dziadek - Jan Kłosiński, to jeden z ostatnich mistrzów sukienników, starszy cechu sukienniczego, przez 45 lat radny i asesor miasta, równocześnie przez 35 lat członek rady powiatowej w Białej Krakowskiej. Ojciec - również Jan Kłosiński - mistrz kuśnierski pobierał naukę zawodu u najlepszych rzemieślników na Słowacji oraz w Budapeszcie, Krakowie i Tarnowie. Po powrocie do rodzinnego miasta uruchomił warsztat kuśnierski. Pragnął go przekazać jednemu z synów. Wybór padł na średniego z trójki braci - Aleksandra, którego wykształcenie zostało podporządkowane temu celowi. Po ukończeniu szkoły ludowej rozpoczął Aleksander naukę w 3-letniej bialskiej szkole wydziałowej z zamiarem kontynuowania jej potem w szkole przemysłowej w Bielsku. Losy jego potoczyły się jednak inaczej. W 1907 roku rozpoczął naukę w nowo utworzonym kęckim seminarium nauczycielskim. Cztery najbliższe lata to nie tylko nauka w szkole, ale i cały szereg innych zajęć: udział w pracach na rzecz szkoły oraz Związku Młodzieży Kształcącej, w występach orkiestr szkolnych i ćwiczeniach ochotniczej studenckiej straży pożarnej, współudział w wydawaniu szkolnej gazetki „Świt", występy w amatorskim zespole teatralnym, a przede wszystkim pomoc ojcu w zakładzie. W 1911 roku Aleksander Kłościński zdaje maturę, zdobywając zawód nauczyciela. Pracował w nim zaledwie rok, ale za to w niezwykłym towarzystwie. Uczył bowiem w Mariańskich Górach koło Bogumina razem z Gustawem Morcinkiem. Równolegle z maturą zdał też egzamin czeladniczy z zakresu kuśnierstwa i przypieczętował go dwumiesięcznym stażem w Wyższej Szkole Przemysłowej w Wiedniu.1913 roku został powołany do wojska. Przebywał w nim do końca I wojny światowej, uczestnicząc w walkach na wszystkich austriackich frontach. Wrócił z wojennej tułaczki w 1918 roku, by poświęcić się pracy zawodowej, rodzinie, a w chwilach wolnych pracy społecznej w szeregu organizacji; był m. in członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej, Związku Pszczelarskiego, Koła Łowieckiego, Koła Wędkarskiego.

Fot. 1. Fotografia przedstawia Jana Kubickiego i Aleksandra Kłosińskiego w mundurach austriackich. Fotografia ze zbiorów Muzeum w Kętach sygn. H2431.

W okresie międzywojennym prowadził odziedziczony po ojcu warsztat kuśnierski. W czasie II wojny światowej warsztat został przez Niemców zlikwidowany, a maszyny i urządzenia wywiezione. Prowadzona przez okupanta akcja wysiedleńcza ludności polskiej objęła również rodzinę Kłosińskich. Aleksander zamieszkał wówczas i pracował w Andrychowie, później w Porąbce. Po II wojnie światowej wrócił do Kęt i podjął pracę w PSS „Społem", będąc równocześnie jednym z członków założycieli tej spółdzielni.
Działał w wielu organizacjach społecznych, a także w komitecie wmurowania tablicy pamiątkowej ku czci pomordowanych kęczan w czasie II wojny światowej oraz w komitecie budowy zniszczonego przez okupanta pomnika św. Jana Kantego. W związku ze zbliżającą się rocznicą 700-lecia miasta szczególnie usilnie uzupełniał swoją kolekcję pamiątek rzemiosła, starych przedmiotów codziennego użytku, militariów, dokumentów, zdjęć związanych z historią i kulturą regionu. W swoich zbiorach pragnął ukazać historię miasta i przeobrażenia, jakie się w Kętach dokonały, poświęcając uwagę zwłaszcza temu, co było mu najbliższe — przeszłości rzemiosła kęckiego, starym dokumentom cechowym, sprzętom i warsztatom tkackim. Tworzył zalążki przyszłego muzeum, gromadził zbiory i udostępniał je zwiedzającym. Szczególnie chętnie widział u siebie młodzież, której cierpliwie tłumaczył historię miasta i poszczególnych eksponatów, zwracał uwagę na to, by na tych eksponatach uczyła się przywiązania do miasta, z którego pochodzi. Aleksander Kłosiński w wolnych chwilach zajmował się też malarstwem i rzeźbą. Niestety nie doczekał rocznicy 700-lecia ukochanego miasta. Zmarł 7 kwietnia 1974 roku. Zgromadzone zbiory rodzina przekazała miastu, które na ich bazie powołało w 1977 roku do życia placówkę o nazwie: „Zbiory historyczne miasta Kęty", przekształconą później na muzeum.

Ofiarodawca otrzymał przyznaną przez Ministerstwo Kultury i Sztuki złotą odznakę: „Za ochronę zabytków", która stanowi pośmiertny hołd dla jego pracy kolekcjonerskiej.
Na podstawie: J. Kłosiński, T. Rycerski: Aleksander Klosiński, W: "Biuletyn Kulturalny", Kęty 1987 r.